Er bestaat een vorm van EMDR voor volwassenen en een andere vorm voor bij kinderen. En er bestaat zelfs een vorm van EMDR voor kinderen die nog niet praten: pre-verbale EMDR heet dit. Luca komt voor deze vorm in aanmerking.
Maar voordat ik kan vertellen hoe de eerste EMDR sessie bij Luca ging moet ik eerst nog wat vertellen over de afspraken die hier aan vooraf gingen:
In mijn vorige blog beschreef ik dat Luca binnenkort uitgenodigd zou worden door de kinderpsycholoog om geobserveerd te worden en om EMDR sessies te kunnen volgen.
In onze eerste afspraak met de kinderpsycholoog moesten Michel en ik vertellen waarom we hulp zoeken voor Luca. Wat zijn de klachten die hij ervaart, wat is er gebeurd waardoor hij hulp nodig heeft. Een intake gesprek dus.
Daarna volgde een afspraak waar Luca bij was en hij geobserveerd moest worden. Ook werd verwacht dat Luca opdrachtjes (kleine spelletjes, taakjes) uit moest voeren. Hij werd geobserveerd in de speelkamer en papa mocht bij hem blijven. Ik ging samen met de psycholoog achter zo'n speciaal raam zitten waarbij ik Luca en Michel kon zien maar zij mij niet. Ook kon ik alles horen wat er werd gezegd.
Luca en Michel bleven dus in die speelkamer met een andere mevrouw, ik geloof een orthopedagoog.
Zij vroeg Luca bijvoorbeeld een puzzel te maken, om vervolgens weer een andere soort puzzel te maken, om daarna een bal over te rollen etc.
Zo kon zij zien wat hij al kan en snapt. Deze observatie duurde een uur en dit hele uur was Luca veel aan het huilen en soms heel erg boos en in paniek. Hij wilde zo snel mogelijk die speelkamer uit en verzette zich dan ook hevig op schoot bij Michel.
Doordat Luca zoveel stress had en niet zichzelf kon zijn en dus ook niet alle taakjes kon uitvoeren geeft deze observatie met de uitslag ervan niet geen reëel beeld van Luca.
De afspraak die hierop volgde kregen we dus de uitslag te horen en het verbaasde ons niet dat hij laag scoorde in alles. De kinderpsycholoog vertelde ook dat ze dit rapport dus niet 'serieus' nemen.
Wat ze nog meer vertelde was dat het gedrag van Luca, wat hij liet zien tijdens de observatie, bij 3 dingen zou kunnen passen:
1. Trauma
2. Hechtingsstoornis
3. Autisme
Dit derde wilde ze meteen van tafel vegen want ze had gezien dat hij oogcontact maakt, plezier beleefd aan interactiespelletjes, geniet van liedjes zingen samen en contact zoekt met anderen.
Waar ze meer aan zaten te denken was nummer 1. Het trauma. Nou dan waren we het daar over eens want daar kwam onze hulpvraag ook uit voort.
Toch wilde ze nummer 2 niet uitsluiten. Hij heeft in zijn babytijd zoveel verschillende mensen gezien, en zoveel mensen hebben hem pijn gedaan (prikken, opereren, onderzoeken etc) en papa en mama lieten alles maar toe. Natuurlijk met de beste bedoelingen (ervoor zorgen dat Luca gezond zou worden en niet dood zou gaan) maar toch... toch lieten papa en mama, de mensen die een baby/kind het meest vertrouwd en waarbij hij zich veilig moet voelen, altijd die nare dingen toe. We hielden hem zelfs vast zodat de dokters er goed bij konden en alles goed uitgevoerd kon worden.
Waarom konden papa en mama er niet voor zorgen dat alles ophield?
Daarom stelde de kinderpsycholoog het volgende voor: EMDR therapie en mocht dit niet genoeg helpen dan kunnen we ook kijken of er sprake is van een hechtingsstoornis en dan kunnen we dit aanpakken met een speciale therapie.
Maar we beginnen dus met de EMDR therapie.
Ik had een poging gedaan om een brief te schijven en had dit meegenomen naar de afspraak. Ik moest hem aan haar voorlezen en ineens brak ik. Ik moest huilen bij het gedeelte over de ruggenprik waarbij ik liedjes voor hem zing en de pedagogisch medewerker naast mij zit en mij complimenteert met het feit dat hij er zo goed op reageert en in slaap valt.
We kwamen dus tot de conclusie dat ik toch eigenlijk ook wel een sessie EMDR kon gebruiken.
Dus de eerste sessie die gepland stond voor Luca, kreeg niet hij maar ik.
Dit ging met een lichtbalk en 2 buzzers in beide handen.
Het was heel intensief en bij de tweede keer dat ik de lichtbalk moest volgen en ik die nare herinnering moest oproepen, werd ik overspoeld met verdriet en huilde ik intens. Ook heb ik in gedachten mijn excuses aangeboden aan Luca, over het feit dat hij ziek is geworden.
Dit klinkt misschien een beetje vreemd.. Maar daarna werd ik heel erg rustig.
Ik vertelde dit aan de psycholoog en die zei: "Aaaah, je voelt je dus schuldig. Jij denkt dus dat het jouw schuld is dat hij ziek is geworden. En je voelt je daardoor dus een slechte moeder? Klopt dat?"
Ja inderdaad, dit gevoel kwam weer naar voren.
Het plaatje dat ik zag was dat ik daar zat en Luca op de behandeltafel lag en hij kreeg een roesje om rustig te worden en stil te blijven liggen voor de ruggenprik. Op dat moment zong ik "In de maneschijn" voor hem en werd hij rustig wat hij daarvoor dus totaal niet was. Want zelfs dat roesje hielp hem niet.
De pedagogisch medewerkster gaf mij een compliment dat hij zo rustig werd en ook in slaap viel. Ze zei dat het van dat liedje kwam en dat ik moest doorgaan. Dit liedje zong ik ook iedere dag meerdere keren, toen ik zwanger was van Luca. Dit deed ik bewust, zodat hij dit zou herkennen en ik dit ook voor hem kon zingen als hij geboren zou zijn en dit hem een fijn en veilig gevoel zou geven.
Tijdens die ruggenprik huilde ik dan ook omdat dit liedje ook mij weer terugbracht naar TOEN!
Toen alles nog goed was, en de toekomst aan mijn/onze voeten lag. Dat gevoel dat niks je kan overkomen. Alleen jij en je baby zijn belangrijk.
Dit plaatje moest ik dus de hele tijd in mijn hoofd houden en tegelijk naar de lichtbalk kijken en de buzzers vasthouden. Ik merkte dat dit niet lukte. Je werkgeheugen wordt zo overprikkeld door de oogbewegingen en dat getril in je handen dat je daar niet meer zo intensief aan kan denken. Nadat ik dus excuses had gemaakt en ik tranen met tuiten had gehuild werd ik rustig. Heel rustig. Hartslag laag, geen klamme handen meer, geen gesnik meer.... Rust.
De psycholoog stelde precies de goede vragen en vertelde precies de juiste dingen waardoor mijn antwoord was: "Ik heb altijd het juiste en beste gedaan voor mijn baby en mezelf. Ik heb je altijd beschermd in mijn buik. Ik heb mijn grenzen aangegeven op mijn toenmalige werk. Kwam voor mezelf en voor jou op. Want alleen jij was nog maar belangrijk. Dus NEE! Ik ben niet schuldig aan jouw ziekte. Heb altijd gezond gegeten en gedronken, nog nooit gerookt of drugs gebruikt, veel bewogen, op tijd rust gehouden etc. Ik was toen, en ben nu, dus een goeie moeder!"
Aan het einde van de sessie had ik een fijn gevoel en voelde ik me heel zeker van mijn zaak. Ze zei dat het niet gek zou zijn als ik meer sessies EMDR nodig zou hebben. Meestal krijgen ouders wel een aantal EMDR sessies. Ik kreeg als huiswerk mee dat ik moest uitzoeken in de komende week of ik het aan zou kunnen om de EMDR brief aan Luca voor te kunnen lezen of dat het mij nog teveel zou doen dat ik misschien tijdens het voorlezen zou moeten huilen. Als ik me nog verdrietig zou voelen bij het liedje dan was het verstandig dat ik nog een keer EMDR zou ondergaan.
Afgelopen week heb ik geoefend met het liedje "In de maneschijn"". Ik moest dit aan hem zingen en met oogcontact. Ik merkte niks. Ik voelde me niet verdrietig en ik gaf dus door dat ik de volgende keer Luca de EMDR sessie zou laten volgen.
En dat was dus vandaag.
Pre-verbale EMDR houdt in dat je een brief schrijft en die voorleest/vertelt aan het kind. Terwijl dit gebeurd krijgt het kind tapjes/tikjes op zijn lichaam. Dit doet de kinderpsycholoog.
Ondertussen is de EMDR brief nog een keer aangepast door mij en ook nog een keer door de kinderpsycholoog. Ik had thuis in mijn eentje even geoefend en hem een aantal keer doorgelezen. Het was ook de bedoeling dat ik niet voorlas maar meer dat ik zou vertellen. De brief is vanuit het standpunt van Luca geschreven. Hoe zou hij het hebben ervaren wat er allemaal is gebeurd. Er zit een duidelijk begin, midden en eind in. En dit moet in korte en Jip en Janneke taal zinnetjes staan beschreven. En dit alles op 1 voorkant van een a-4tje.
In het begin vertel ik dat er een jongetje is die Luca heet, bruine haren heeft en een lievelingsknuffelbeer heeft: Pooh beer. Dat hij een vriendje op het kdv heeft: Cas, en dat zij samen veel spelen. Hiervan is het de bedoeling dat hij zichzelf in het verhaal herkent: "Oh, dit gaat over mij."
Daarna komt de kern: het stuk wat de nare gevoelens/herinneringen oproept.
We hebben dit algemeen gehouden en meer over het feit dat hij zoveel pijn had en pijn aangedaan werd door prikken etc. En dat papa en mama er dan wel waren maar dit niet stopten.
In dit stuk staat veel beschreven hoe hij zich zou hebben gevoeld, hoeveel pijn dit wel niet deed, dat hij zich onveilig voelde enzovoorts.
Dan eindigen we daarna positief. Dat het nu gelukkig goed gaat met Luca. Dat hij gezond is en dat hij lekker thuis kan spelen met papa en mama, buiten kan spelen en het zo fijn vindt om te wandelen met Puk. En dat wij zo ontzettend trots zijn op hem dat hij zo goed gaat eten.
We kwamen vandaag dus binnen in de speelkamer en hadden van te voren afgesproken dat hij eerst even zou mogen spelen. Omdat hij de vorige keer zo in paniek was geraakt wilden we dit proberen te voorkomen. En dit heeft zijn vruchten afgeworpen. Want hij speelde lekker met de auto's en toen we eenmaal de sessie begonnen hoefde hij ook niet te huilen.
Hij zat bij Michel op schoot en had zijn Pooh beer lekker vast. De kinderpsycholoog zat naast hem en ik tegenover hem. We begonnen met het liedje: "In de maneschijn" en daarna vertelde ik het verhaal met veel intonatie en zo kon ik zijn aandacht er ook bij houden. De kinderpsycholoog tapte/tikte op hem en dit vond hij wel vervelend (lichamelijk contact is zeg maar best een dingetje bij Luca, vandaar de EMDR tenslotte) maar hij bleef wel zitten. Af en toe mopperde hij wat en wiebelde hij op schoot maar ik kon wel weer zijn aandacht trekken.
In het middenstuk begon hij wel te huilen. Maar of dit kwam door de herinnering/het nare gevoel of doordat hij die tapjes en tikjes vervelend begon te vinden weten we natuurlijk niet.
Helemaal aan het einde, bij de laatste 3 zinnen, was hij het zat. Toen wilde hij van schoot af en spelen. Toch moesten we het afmaken en dit lukte wel en sloten af met opnieuw het liedje.
Daarna mocht Luca lekker spelen en vroeg de psycholoog aan ons hoe we het vonden gaan en ook hoe zij het vond gaan. Ze was heel blij met hoe ik het had verteld. Ze gaf me flink wat complimenten met hoe goed ik dit kon. Ik kon er echt voor zorgen dat Luca er goed naar luisterde. En ze zei dat er maar weinig mensen zijn die dit zo kunnen.
Er staan nog 4 sessies op de planning en we zijn heel nieuwsgierig naar de effecten bij hem. We zijn in ieder geval heel blij met hoe het vandaag ging. En hebben dus goede hoop voor de volgende sessies, dat die ook zo succesvol zullen zijn.
Ik houd jullie op de hoogte ;-)
Veel liefs van ons...