Ruim een half jaar geleden schreef ik de laatste blog. Hoog tijd voor een nieuwe dus.
En zoals de titel hierboven al zegt: We zijn nu dan met zijn 4-tjes. Op 1 februari 2018 is onze mooie, lieve Sam geboren.
Ik kan je wel vertellen.... Dat is toch best aanpoten zo'n gezinnetje met 2 kindjes. Waarop waarschijnlijk menig ouder nu hard begint te lachen die 3/4/5 kinderen heeft. Maar die hebben niet de geschiedenis die wij wel hebben meegemaakt. Met een kind dat zo ernstig ziek is geweest en nog altijd de nasleep daarvan met zich meedraagt. Nasleep? Ja de nasleep van alles wat er is gebeurd en wat hij heeft meegemaakt. Want schoon betekent niet: beter. En beter betekent niet per definitie "zorgeloos, terug bij het oude, doorgaan waar je gebleven was". Het heeft ons allen veranderd, hoe we in het leven staan, maar ook zien we meer zorgen en gevaren waar anderen die misschien niet zo snel zouden zien.
Luca draagt nog steeds z'n herinneringen mee. Misschien niet de details, maar wel de extreme angst voor artsen, tandarts, kapper, prikken. Zijn achterstand is hij al flink aan het bijschaven, maar hij is er nog niet. In de vorige blog schreef ik dat we de uitslag van het ontwikkelingsonderzoek de dag erna zouden krijgen. De uitslag bevestigde wat wij ook al zagen en dachten: op de schoolse test scoorde hij erg laag en op de speelse test scoorde hij gemiddeld. Duidelijk die achterstand. Want een jonger kind zit nog heel erg in de speel en ontdek fase nog niet in het schoolse/lerende. In gesprek met beide basisscholen; regulier en speciaal, (en met de uitslag van het onderzoek erbij) kwamen we tot de conclusie dat hij beter af is op speciaal basisonderwijs. Helemaal prima! We zochten de beste optie voor hem, en hebben die gevonden. Zo kan hij op zijn eigen manier en tijd/tempo zich gaan ontwikkelen op de basisschool.
Wat ook nog een voorbeeld is, wat te maken heeft met de nasleep, dat hij nog niet zindelijk is. Omdat hij graag de controle houdt over zijn lijf en geen poespas wil aan zijn lijfje. Hij vindt het heel spannend op de wc of op het potje. Ook al laat ik hem uren lang in zijn blote billen door het huis en de tuin banjeren. Een plas of poep komt niet als hij gaat zitten. Als hij al gaat zitten. Ik wil niet teveel pushen want weet dat dit averechts werkt voor hem.
Dus zeker wel aanpoten voor mij met die 2 kindjes. Luca die begeleiding nog nodig heeft met eten, aankleden, uitkleden, schoenen aandoen etc..... Het lukt hem namelijk nog niet om die zelfstandigheid te vergaren. Daarbij zit zijn karakter hem ook soms in de weg. Hij raakt zo snel gefrustreerd als hij z'n schoen niet aankrijgt dat hij maar meteen opgeeft, met luid protest overigens. Waar hij in andere dingen zo volhardend en zeker is van z'n zaak, is het met die zelfstandigheid helemaal niet.
Ons ochtendritueel duurt ongeveer anderhalf á 2 uur. Dan heb ik mezelf aangekleed, ontbeten, tandengepoetst etc, Sam een fles gegeven, aangekleed, verzorgt, Luca aangekleed, begeleid met eten, opgefrist etc.
Daar komt bij dat ik zelf niet helemaal lekker in m'n vel zit. Ook al gaat het nu al beter, ik ben er nog lang niet.
De bevalling heeft bij mij lichamelijke schade aangericht waardoor ik nu nog steeds voor 100% ziek thuis zit. Ik mag niet teveel hooi op m'n vork nemen en geregeld een moment van rust inplannen. Hahahahhahaha…. Ik herhaal: "Geregeld een moment van rust inplannen". Met een peuter die veel begeleiding en entertainment nodig heeft (ja zelf spelen doen we tegenwoordig niet meer: alles samen doen ) en een baby met een kop erop, en die last heeft van die ****sprongetjes , is zo'n moment van rust inplannen een bijzonder lastige opgave.
Op de dagen dat de kindjes op het kinderdagverblijf zijn neem ik het er dan ook lekker van. Even bij slapen, op de bank een serie kijken, koken voor Sam zonder onderbroken te worden, een boek lezen... Maar ook naar de fysiotherapeut, naar de psycholoog, langs de huisarts.. Ondanks dat ik thuis ben, mijn dagen zitten propvol.
En zoals de titel hierboven al zegt: We zijn nu dan met zijn 4-tjes. Op 1 februari 2018 is onze mooie, lieve Sam geboren.
Ik kan je wel vertellen.... Dat is toch best aanpoten zo'n gezinnetje met 2 kindjes. Waarop waarschijnlijk menig ouder nu hard begint te lachen die 3/4/5 kinderen heeft. Maar die hebben niet de geschiedenis die wij wel hebben meegemaakt. Met een kind dat zo ernstig ziek is geweest en nog altijd de nasleep daarvan met zich meedraagt. Nasleep? Ja de nasleep van alles wat er is gebeurd en wat hij heeft meegemaakt. Want schoon betekent niet: beter. En beter betekent niet per definitie "zorgeloos, terug bij het oude, doorgaan waar je gebleven was". Het heeft ons allen veranderd, hoe we in het leven staan, maar ook zien we meer zorgen en gevaren waar anderen die misschien niet zo snel zouden zien.
Luca draagt nog steeds z'n herinneringen mee. Misschien niet de details, maar wel de extreme angst voor artsen, tandarts, kapper, prikken. Zijn achterstand is hij al flink aan het bijschaven, maar hij is er nog niet. In de vorige blog schreef ik dat we de uitslag van het ontwikkelingsonderzoek de dag erna zouden krijgen. De uitslag bevestigde wat wij ook al zagen en dachten: op de schoolse test scoorde hij erg laag en op de speelse test scoorde hij gemiddeld. Duidelijk die achterstand. Want een jonger kind zit nog heel erg in de speel en ontdek fase nog niet in het schoolse/lerende. In gesprek met beide basisscholen; regulier en speciaal, (en met de uitslag van het onderzoek erbij) kwamen we tot de conclusie dat hij beter af is op speciaal basisonderwijs. Helemaal prima! We zochten de beste optie voor hem, en hebben die gevonden. Zo kan hij op zijn eigen manier en tijd/tempo zich gaan ontwikkelen op de basisschool.
Wat ook nog een voorbeeld is, wat te maken heeft met de nasleep, dat hij nog niet zindelijk is. Omdat hij graag de controle houdt over zijn lijf en geen poespas wil aan zijn lijfje. Hij vindt het heel spannend op de wc of op het potje. Ook al laat ik hem uren lang in zijn blote billen door het huis en de tuin banjeren. Een plas of poep komt niet als hij gaat zitten. Als hij al gaat zitten. Ik wil niet teveel pushen want weet dat dit averechts werkt voor hem.
Dus zeker wel aanpoten voor mij met die 2 kindjes. Luca die begeleiding nog nodig heeft met eten, aankleden, uitkleden, schoenen aandoen etc..... Het lukt hem namelijk nog niet om die zelfstandigheid te vergaren. Daarbij zit zijn karakter hem ook soms in de weg. Hij raakt zo snel gefrustreerd als hij z'n schoen niet aankrijgt dat hij maar meteen opgeeft, met luid protest overigens. Waar hij in andere dingen zo volhardend en zeker is van z'n zaak, is het met die zelfstandigheid helemaal niet.
Ons ochtendritueel duurt ongeveer anderhalf á 2 uur. Dan heb ik mezelf aangekleed, ontbeten, tandengepoetst etc, Sam een fles gegeven, aangekleed, verzorgt, Luca aangekleed, begeleid met eten, opgefrist etc.
Daar komt bij dat ik zelf niet helemaal lekker in m'n vel zit. Ook al gaat het nu al beter, ik ben er nog lang niet.
De bevalling heeft bij mij lichamelijke schade aangericht waardoor ik nu nog steeds voor 100% ziek thuis zit. Ik mag niet teveel hooi op m'n vork nemen en geregeld een moment van rust inplannen. Hahahahhahaha…. Ik herhaal: "Geregeld een moment van rust inplannen". Met een peuter die veel begeleiding en entertainment nodig heeft (ja zelf spelen doen we tegenwoordig niet meer: alles samen doen ) en een baby met een kop erop, en die last heeft van die ****sprongetjes , is zo'n moment van rust inplannen een bijzonder lastige opgave.
Op de dagen dat de kindjes op het kinderdagverblijf zijn neem ik het er dan ook lekker van. Even bij slapen, op de bank een serie kijken, koken voor Sam zonder onderbroken te worden, een boek lezen... Maar ook naar de fysiotherapeut, naar de psycholoog, langs de huisarts.. Ondanks dat ik thuis ben, mijn dagen zitten propvol.
Nu lijkt het net alsof ik alleen maar zit te klagen, maar zo bedoel ik het niet. Ik geniet enorm van deze 2 wondertjes. Wat een geschenken zijn ze. Maar aanpoten is het wel ;-).
De controle die we op 24 april j.l hebben gehad met Luca in het PMC, daarvan waren de uitslagen goed. Aankomende keer, 31 augustus, zullen we voor de eerste keer naar het nieuwe PMC gaan. We zijn heel benieuwd hoe het er in het echt uit ziet. Luca krijgt in ieder geval zijn "RUMAG Bas Smit" T-shirt aan als we daarheen gaan. Nog niet van gehoord? Bas Smit, de man van actrice/presentatrice Nicolette van Dam, heeft samen met RUMAG een actie opgezet voor het Prinses Máxima Centrum (PMC). De T-shirts, met daarop het hoofd van Bas, zijn vooral onder jongeren een grote hit. Ook BN'ers lopen er inmiddels graag in rond. De opbrengst van alle verkochte T-shirts gaan naar het langgewenste aquarium voor in het PMC. Inmiddels komen er ook nieuw speelgoed en nieuwe leesboeken voor alle afdelingen. Daar ging ongeveer de helft van het tot nu toe opgehaalde bedrag aan op.
"Maar we willen ook graag The Hill in de binnentuin van het PMC laten plaatsen. Dat is een flinke heuvel waar ouders en kinderen kunnen klimmen, glijden etc. Super cool en een leuke afleiding voor het hele gezin, maar kost 56.000 Euro. Dus moeten we nog een paar duizend shirts verkopen. Dat gaat lukken en dan stoppen we." Aldus Bas Smit. (Bron: De Telegraaf)
Wat ik eerder vertelde over dat wij sneller bezorgd zijn, is dus ook van toepassing op Sam. De afgelopen periode dronk en at hij slecht, sliep slecht, huilde veel, niks was goed. We konden dit gedrag allemaal terugleiden naar "Het Sprongetje" uit het Oei ik Groei boek, maar toch bleef het bij ons knagen. Kon dit dan écht zoooo heftig zijn? Ook kreeg hij tot 2x toe koorts, midden in de nacht spugen. Het consultatiebureau (waar bij Luca het balletje begon te rollen toen op 2 januari 2015) snapte onze bezorgdheid, al kon de arts niks vinden, en verwees ons door naar de kinderarts. Daar zijn we nu al 2x geweest en Sam is helemaal onderzocht. Om onze zorgen weg te halen is er ook bloed afgenomen en urine. De volgende dag kregen we al de uitslag dat alles prima in orde is. Ik voelde me een heel slechte moeder dat ik in het tere hieltje van m'n lieve baby liet prikken omdat IK me zorgen maakte. Waarom projecteer ik alles wat we hebben meegemaakt met Luca nou ook op hem? De kinderarts vond het helemaal niet vreemd of raar. Hij zei: "Het zou juist raar zijn als het je allemaal onberoerd laat. Logisch toch dat je je meer zorgen maakt dan een ouder die dit allemaal niet heeft meegemaakt. En er is maar 1 manier om het uit te sluiten, en dat is door bloed te laten prikken. Morgen weet hij het niet meer hoor". Dus, dat is wat we deden.
Iedere keer als ik nu naar hem kijk en ik vind hem witjes zien, dan hoef ik me dus geen zorgen te maken. Dit is zo'n fijn gevoel. Ik wapper het meteen weg met zekerheid: "Het is het niet Nance. Het is onderzocht".
Zo zie je maar dat, na behandeling, eigenlijk helemaal niet klaar zijn betekent. Wij hebben moeten tekenen voor een leven lang. Maar vooral Luca heeft getekend voor een leven lang. Luca zal zijn hele leven onder controle staan, wat op zich alleen maar goed is. Maar samen met de lichamelijke littekens, die nooit meer weggaan, en de geestelijke littekens, die hopelijk ooit toch wel zullen vervagen, heeft dit jochie al te veel moeten doorstaan.
Dit weekend komen opa en oma Den Helder langs en gaan we er een gezellig familie weekend van maken. Genieten van het leven.
De controle die we op 24 april j.l hebben gehad met Luca in het PMC, daarvan waren de uitslagen goed. Aankomende keer, 31 augustus, zullen we voor de eerste keer naar het nieuwe PMC gaan. We zijn heel benieuwd hoe het er in het echt uit ziet. Luca krijgt in ieder geval zijn "RUMAG Bas Smit" T-shirt aan als we daarheen gaan. Nog niet van gehoord? Bas Smit, de man van actrice/presentatrice Nicolette van Dam, heeft samen met RUMAG een actie opgezet voor het Prinses Máxima Centrum (PMC). De T-shirts, met daarop het hoofd van Bas, zijn vooral onder jongeren een grote hit. Ook BN'ers lopen er inmiddels graag in rond. De opbrengst van alle verkochte T-shirts gaan naar het langgewenste aquarium voor in het PMC. Inmiddels komen er ook nieuw speelgoed en nieuwe leesboeken voor alle afdelingen. Daar ging ongeveer de helft van het tot nu toe opgehaalde bedrag aan op.
"Maar we willen ook graag The Hill in de binnentuin van het PMC laten plaatsen. Dat is een flinke heuvel waar ouders en kinderen kunnen klimmen, glijden etc. Super cool en een leuke afleiding voor het hele gezin, maar kost 56.000 Euro. Dus moeten we nog een paar duizend shirts verkopen. Dat gaat lukken en dan stoppen we." Aldus Bas Smit. (Bron: De Telegraaf)
Wat ik eerder vertelde over dat wij sneller bezorgd zijn, is dus ook van toepassing op Sam. De afgelopen periode dronk en at hij slecht, sliep slecht, huilde veel, niks was goed. We konden dit gedrag allemaal terugleiden naar "Het Sprongetje" uit het Oei ik Groei boek, maar toch bleef het bij ons knagen. Kon dit dan écht zoooo heftig zijn? Ook kreeg hij tot 2x toe koorts, midden in de nacht spugen. Het consultatiebureau (waar bij Luca het balletje begon te rollen toen op 2 januari 2015) snapte onze bezorgdheid, al kon de arts niks vinden, en verwees ons door naar de kinderarts. Daar zijn we nu al 2x geweest en Sam is helemaal onderzocht. Om onze zorgen weg te halen is er ook bloed afgenomen en urine. De volgende dag kregen we al de uitslag dat alles prima in orde is. Ik voelde me een heel slechte moeder dat ik in het tere hieltje van m'n lieve baby liet prikken omdat IK me zorgen maakte. Waarom projecteer ik alles wat we hebben meegemaakt met Luca nou ook op hem? De kinderarts vond het helemaal niet vreemd of raar. Hij zei: "Het zou juist raar zijn als het je allemaal onberoerd laat. Logisch toch dat je je meer zorgen maakt dan een ouder die dit allemaal niet heeft meegemaakt. En er is maar 1 manier om het uit te sluiten, en dat is door bloed te laten prikken. Morgen weet hij het niet meer hoor". Dus, dat is wat we deden.
Iedere keer als ik nu naar hem kijk en ik vind hem witjes zien, dan hoef ik me dus geen zorgen te maken. Dit is zo'n fijn gevoel. Ik wapper het meteen weg met zekerheid: "Het is het niet Nance. Het is onderzocht".
Zo zie je maar dat, na behandeling, eigenlijk helemaal niet klaar zijn betekent. Wij hebben moeten tekenen voor een leven lang. Maar vooral Luca heeft getekend voor een leven lang. Luca zal zijn hele leven onder controle staan, wat op zich alleen maar goed is. Maar samen met de lichamelijke littekens, die nooit meer weggaan, en de geestelijke littekens, die hopelijk ooit toch wel zullen vervagen, heeft dit jochie al te veel moeten doorstaan.
Dit weekend komen opa en oma Den Helder langs en gaan we er een gezellig familie weekend van maken. Genieten van het leven.