Hallo, daar zijn we weer.
Er is weer een hoop gebeurt de afgelopen maand en we hebben het even zwaar te verduren gehad.
Dinsdag 26 januari hadden we weer controle in het WKZ, dit keer voor het eerst bij Dr Pieters. Dit is nu Luca's behandelend oncoloog. We hebben bloed laten prikken en in het uur dat we daarop moesten wachten hebben we in de huiskamer van het Prinses Maxima Centrum gezeten. We hebben hier gesproken met andere ouders, die we overigens nog niet kenden, over onze kinderen. Hier zat ook een echtpaar met een baby'tje van 11 maanden. Wat is het toch allemaal zielig om te zien, zo klein zijn ze nog. Geen besef van wat er allemaal aan de hand is.
Dr Pieters kwam ons halen en de uitslagen van het bloed waren prima! Wat mij opviel was dat zijn leuko's gestegen waren naar 13. Normale waardes voor leuko's zijn tussen de 5 en de 15. Dus Luca zijn leuko's waren niet raar, maar wel in vergelijking met de voorgaande controles. Toen waren ze steeds rond de 7 á 8.
Maar omdat Dr Pieters er verder geen aandacht aan schonk deed ik dit ook niet.
We hebben het gehad over de sonde en het eetprobleem waar we mee zitten. Luca heeft nu een goed gewicht en we zouden dus hongerprovocatie kunnen proberen gaf Dr Pieters aan. Dit kan gewoon thuis en kan geen kwaad zei hij. Ik dacht dat als je 24 uur niets drinkt, dat je dan uitdroogt en dood gaat. Dr Pieters zei dat Luca best 3 dagen zonder zou kunnen. Ik vond het lang, maar ja, hij is de arts, niet ik.
We vroegen de verpleegkundige of hij de sonde eruit wilde halen zodat we ook niet in de verleiding konden komen om hem ook maar een beetje sondevoeding te geven.
De bedoeling was dus dat Luca zo'n erge honger en dorst zou krijgen dat hij wel zou MOETEN gaan eten.
Mocht ik me toch zorgen maken of vragen hebben dan moest ik contact zoeken met alleen Dr Pieters. Geen andere arts zei hij, want als je een andere arts aan de telefoon krijgt en je legt het verhaal uit, dan laten ze Luca meteen opnemen, infuus en sonde erin, want dit kindje is uitgedroogd.
We spraken af dat Dr Pieters mij vrijdagmiddag zou bellen om te vragen hoe het zou gaan. Tot die tijd geen sonde erin. Want kindjes die zo lang een sonde hebben gehad krijgen bij dag 2 of 3 pas echt honger.
We gingen vol goede moed, en een sprankje hoop dat het misschien wel de laatste dag was geweest met een sonde en hij er misschien nooit meer in hoefde, weg van het WKZ terug naar huis.
Die ochtend had hij om 7 uur de laatste voeding gehad en daarna is de sonde eruit gehaald. Die middag heeft Luca 6 Nibbit chipjes gegeten en snel ook, en grotere happen dan wat wij gewend zijn van hem. Drinken wilde hij niet echt. Misschien ging het eten van de chipjes nu beter omdat de sonde eruit was? Brengt die sonde een kokhals reflex teweeg? Of was het toch een beetje hongergevoel?
Kon hij het maar zeggen he...
We vonden de nacht best spannend, want zou hij reageren/wakker worden van de honger?
Dit is niet gebeurd, maar hij werd 's morgens wel huilend wakker. Dit is vreemd, want hij wordt nooit huilend wakker. Ik ben snel naar hem toegegaan en heb hem getroost. Althans, geprobeerd. Hij bleef onrustig en wilde lopen en dan weer getild worden. Ik ben snel naar beneden gegaan met hem, want misschien had hij dus wel erge honger of dorst. Ik bood hem een bekertje met water aan en hij dronk hier heel gulzig van. Verslikte zich een paar keer omdat hij zo snel dronk. Dit zag er veelbelovend uit!! Michel zag het ook en ging daarna weg naar zijn werk.
Ik heb nog wat eten aangeboden (banaan, fruithap en toch maar het bekende: Nibbit chips) maar hij wilde niks. Hij wilde alleen graag drinken.
Op een gegeven moment was hij er klaar mee en wilde spelen.
Na 5 minuten was hij het alweer zat, hij bleef maar rondlopen, bij mij hangen, mopperen, jammeren, soort van huilen. Het was echt heel zielig. Ik kende Luca niet meer terug.
Ik ben al vroeg boodschappen met hem gaan doen, om 08:30 liep ik al in de supermarkt met hem. Hij viel gewoon in slaap in het boodschappenkarretje. Dit gebeurt nooit, en hij slaapt al een hele tijd niet meer in de ochtend.
Ik kocht van alles voor hem: danoontjes, vla, koekjes, knijpfruitjes, sapjes, chocolademelk etc...
De caissière zei ook: "Jeetje wat is hij moe he, hij ligt zo lief te slapen".
Tja..... het zag er ook schattig uit, maar ik maakte me erge zorgen. Waar was onze energieke, blije, vrolijke Luca?
Thuis heb ik hem meteen weer drinken aangeboden, hij wilde niets meer. Eten geprobeerd: ook niet.
Hij wilde niet meer spelen, hij wilde alleen maar bij me liggen en zitten. We hebben die hele dag maar Winnie de Poeh en Dora gekeken. Terwijl hij keek bleef hij jammerende geluidjes maken en leek het alsof ie ieder moment kon gaan huilen.
Mijn moederhart brak en huilde met hem mee. Ik vond het echt moeilijk om hem zo te zien. Je verstand zegt: Ja doorzetten. Hij krijgt waarschijnlijk zoveel honger dat hij wel MOET gaan eten. Maar je gevoel zegt: Nee, doe alsjeblieft die sonde er weer in en geef hem voeding. Mijn kind voelt zich er zo beroerd door. En wat ik ook deed met de voeding hij wilde niks tot zich nemen. Hij weigerde alles. Hij snapt gewoon niet dat dat nare hongergevoel weggaat als hij gaat eten.
In de middag begon Luca ook raar adem te halen. Snel en luid. Toen begon ik me nog meer zorgen te maken.
Rond 15:30 belde ik toch maar naar het WKZ. Dr Pieters vroeg van alles en ik vertelde hem wat er aan de hand was. Hij zei dat we mochten langskomen op de poli en dan zouden we even bloed laten prikken om te kijken hoe het ervoor stond van binnen. Rond 16:30 waren we in het WKZ en hadden we bloed laten prikken. Alweer dus! 2 Dagen achter elkaar.
We moesten natuurlijk een uur wachten op de uitslag en in de tussentijd waren we druk in gesprek met Dr Pieters over hoe de dag was verlopen. Hij wilde het zelf ook zien en vroeg of we hem water of iets anders wilde aanbieden waar hij bij was.
Dit deden we en Luca duwde alles weg, mopperde, jammerde en begon te huilen. Ook lag hij alleen maar bij Michel op z'n schoot tegen z'n buik aan. De vorige dag was hij een super actief mannetje dat constant de hele gang op en neer rende en nu lag hij daar maar, te kreunen en steunen.
We moesten het ook nog even proberen in de huiskamer, daar zat hij er niet bij en was het dus wat rustiger. We probeerden ook nog melk (voeding die hij gewend is) uit een beker, tuitbeker, plastic bekertje... niks.
We werden geroepen door Dr Pieters en die zag in het bloed dat Luca begon in te drogen en dat zijn bloedsuiker erg laag was. Op de ondergrens. De sonde moest er weer in, want hij zag zelf ook dat Luca, met erge honger, niet ging eten en drinken.
We moesten even wachten tot een verpleegster tijd had om de sonde in te brengen, dus gingen we weer even naar de huiskamer. Niet veel later kwam Dr Pieters ons weer halen. Hij kreeg druppelsgewijs nog meer bloeduitslagen binnen. Hij zag iets in de uitslagen wat bij hem de alarmbellen af liet gaan:
De leuko's waren gestegen van de dag ervoor 13, naar 24 de dag erna. Dit kon betekenen dat er sprake is van een infectie, of dat.... de leukemie terug is.
Ik keek hem schaapachtig aan geloof ik, en toen weer naar Luca. Het drong niet echt tot me door, maar tegelijkertijd ook weer wel. Michel zag ik verstijven, en zuchten, naar de grond kijken en daarna hoorde ik hem vragen stellen. Ik zat met Luca die maar lag te jammeren. Ik werd meteen misselijk en zag het allemaal al weer voor me.
Ik ging op een gegeven moment de gang op... Luca troosten, wiegen. En zo kon ik zelf even huilen.
Wat een hel, wat een ellende.. hoeveel kan een mens meemaken, dragen?
Waarom onze Luca, hij vecht zo hard, de donorcellen waren toch zo goed aangeslagen?
En tegelijkertijd denk je: "Nee Nancy, er is nog niets zeker, hij kan ook een infectie hebben, hij is tenslotte ook wat verkouden. Tot die tijd moet je je proberen rustig te houden, je weet nog niks".
En wat nu als we vandaag niet waren teruggegaan? Want nu als we geen hongerprovocatie hadden gedaan? Dan hadden we dit niet geweten.
We spraken af dat we de volgende ochtend (donderdag) om 8:30 terug zouden zijn en WEER bloed lieten prikken om met dat bloed de speciale test te laten doen. Die test bekijkt wat voor soort witte bloedcelen het zijn: Goede - die de infectie aan het bestrijden zijn, of de slechte - leukemiecellen. En dan zouden we vrijdag de uitslag krijgen in een persoonlijk gesprek.
Zo lang wachten.. ik dacht dat ik gek werd.
Je gaat zo vreemd naar huis. Je voelt je meteen kut (sorry voor het taalgebruik), terug in de hel beland. Want als het terug zou zijn.... dat is echt een slecht teken. Zou hij dan een traject van 2 jaar krijgen? Dan is hij straks 3 en nog bezig met behandelingen...
Je gedachten gaan de hele dag heen en weer.. Ja het is het, nee het is het niet, ja het is het want die leuko's, nee het is het niet want het kan ook die verkoudheid zijn. Je houdt rekening met het ergste maar hoopt op het beste.
Donderdag 28 januari, met een knoop in onze maag, slaapgebrek, stressniveau 10 gingen we naar het WKZ. Bloed laten prikken was lang niet meer zo spannend als die dag. We spraken Dr Pieters daarna nog.. Michel vroeg aan hem: "Zou het aantal leuko's passen bij een verkoudheid?" Ja dit kon heel goed zei hij, maar ik kan dit niet negeren en ik moet uitsluiten dat het geen leukemie is.
We gingen naar huis en Luca was erg moe, sliep in de auto op de heen en terug weg, wilde veel hangen bij ons. Hij kreeg ondertussen al wel weer sondevoeding dus dat was het niet. Daar gaan je gedachten weer: "Zou het dan toch weer leukemie zijn, want hij is zo moe".
In de middag ging mijn telefoon af maar ik herkende het nummer niet. Michel nam op, want ik zat met Luca op schoot. Het was Dr Pieters. Dat hadden we niet verwacht want hij wilde ons perse vrijdag zelf spreken.
Hij vertelde Michel dat het LOOS ALARM was. Het is een infectie.
OH MY GOD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wat er dan door je heen gaat is met geen pen of toetsenbord te beschrijven. Opluchting, blijdschap, tranen van geluk, twijfel (weet ie het echt zeker).... van alles tegelijk.
We beseften donderdagmiddag en avond nog niet helemaal dat we goed nieuws te horen hadden gekregen. Je zit al zo met je rampscenario's te stoeien dat het bijna gek is dat je goed nieuws krijgt.
Toevallig vielen de hongerprovocatie en de infectie dus samen. Hadden we die hongerprovocatie niet gedaan dan hadden we ook niet geweten dat de leuko's aan het stijgen waren.
Vrijdag hebben we alle 3 de hele dag niks gedaan. Luca was echt niet fit van de griep en wij waren bekaf en een soort van verdoofd. We hebben de hele dag op de bank gehangen en rustig aangedaan. Wat een stress kan een mens hebben.
We hebben dus even "geproefd" hoe het zou zijn als het dus slecht nieuws was geweest. Ik kan je verzekeren: Je wenst het je ergste vijand niet!
Er is weer een hoop gebeurt de afgelopen maand en we hebben het even zwaar te verduren gehad.
Dinsdag 26 januari hadden we weer controle in het WKZ, dit keer voor het eerst bij Dr Pieters. Dit is nu Luca's behandelend oncoloog. We hebben bloed laten prikken en in het uur dat we daarop moesten wachten hebben we in de huiskamer van het Prinses Maxima Centrum gezeten. We hebben hier gesproken met andere ouders, die we overigens nog niet kenden, over onze kinderen. Hier zat ook een echtpaar met een baby'tje van 11 maanden. Wat is het toch allemaal zielig om te zien, zo klein zijn ze nog. Geen besef van wat er allemaal aan de hand is.
Dr Pieters kwam ons halen en de uitslagen van het bloed waren prima! Wat mij opviel was dat zijn leuko's gestegen waren naar 13. Normale waardes voor leuko's zijn tussen de 5 en de 15. Dus Luca zijn leuko's waren niet raar, maar wel in vergelijking met de voorgaande controles. Toen waren ze steeds rond de 7 á 8.
Maar omdat Dr Pieters er verder geen aandacht aan schonk deed ik dit ook niet.
We hebben het gehad over de sonde en het eetprobleem waar we mee zitten. Luca heeft nu een goed gewicht en we zouden dus hongerprovocatie kunnen proberen gaf Dr Pieters aan. Dit kan gewoon thuis en kan geen kwaad zei hij. Ik dacht dat als je 24 uur niets drinkt, dat je dan uitdroogt en dood gaat. Dr Pieters zei dat Luca best 3 dagen zonder zou kunnen. Ik vond het lang, maar ja, hij is de arts, niet ik.
We vroegen de verpleegkundige of hij de sonde eruit wilde halen zodat we ook niet in de verleiding konden komen om hem ook maar een beetje sondevoeding te geven.
De bedoeling was dus dat Luca zo'n erge honger en dorst zou krijgen dat hij wel zou MOETEN gaan eten.
Mocht ik me toch zorgen maken of vragen hebben dan moest ik contact zoeken met alleen Dr Pieters. Geen andere arts zei hij, want als je een andere arts aan de telefoon krijgt en je legt het verhaal uit, dan laten ze Luca meteen opnemen, infuus en sonde erin, want dit kindje is uitgedroogd.
We spraken af dat Dr Pieters mij vrijdagmiddag zou bellen om te vragen hoe het zou gaan. Tot die tijd geen sonde erin. Want kindjes die zo lang een sonde hebben gehad krijgen bij dag 2 of 3 pas echt honger.
We gingen vol goede moed, en een sprankje hoop dat het misschien wel de laatste dag was geweest met een sonde en hij er misschien nooit meer in hoefde, weg van het WKZ terug naar huis.
Die ochtend had hij om 7 uur de laatste voeding gehad en daarna is de sonde eruit gehaald. Die middag heeft Luca 6 Nibbit chipjes gegeten en snel ook, en grotere happen dan wat wij gewend zijn van hem. Drinken wilde hij niet echt. Misschien ging het eten van de chipjes nu beter omdat de sonde eruit was? Brengt die sonde een kokhals reflex teweeg? Of was het toch een beetje hongergevoel?
Kon hij het maar zeggen he...
We vonden de nacht best spannend, want zou hij reageren/wakker worden van de honger?
Dit is niet gebeurd, maar hij werd 's morgens wel huilend wakker. Dit is vreemd, want hij wordt nooit huilend wakker. Ik ben snel naar hem toegegaan en heb hem getroost. Althans, geprobeerd. Hij bleef onrustig en wilde lopen en dan weer getild worden. Ik ben snel naar beneden gegaan met hem, want misschien had hij dus wel erge honger of dorst. Ik bood hem een bekertje met water aan en hij dronk hier heel gulzig van. Verslikte zich een paar keer omdat hij zo snel dronk. Dit zag er veelbelovend uit!! Michel zag het ook en ging daarna weg naar zijn werk.
Ik heb nog wat eten aangeboden (banaan, fruithap en toch maar het bekende: Nibbit chips) maar hij wilde niks. Hij wilde alleen graag drinken.
Op een gegeven moment was hij er klaar mee en wilde spelen.
Na 5 minuten was hij het alweer zat, hij bleef maar rondlopen, bij mij hangen, mopperen, jammeren, soort van huilen. Het was echt heel zielig. Ik kende Luca niet meer terug.
Ik ben al vroeg boodschappen met hem gaan doen, om 08:30 liep ik al in de supermarkt met hem. Hij viel gewoon in slaap in het boodschappenkarretje. Dit gebeurt nooit, en hij slaapt al een hele tijd niet meer in de ochtend.
Ik kocht van alles voor hem: danoontjes, vla, koekjes, knijpfruitjes, sapjes, chocolademelk etc...
De caissière zei ook: "Jeetje wat is hij moe he, hij ligt zo lief te slapen".
Tja..... het zag er ook schattig uit, maar ik maakte me erge zorgen. Waar was onze energieke, blije, vrolijke Luca?
Thuis heb ik hem meteen weer drinken aangeboden, hij wilde niets meer. Eten geprobeerd: ook niet.
Hij wilde niet meer spelen, hij wilde alleen maar bij me liggen en zitten. We hebben die hele dag maar Winnie de Poeh en Dora gekeken. Terwijl hij keek bleef hij jammerende geluidjes maken en leek het alsof ie ieder moment kon gaan huilen.
Mijn moederhart brak en huilde met hem mee. Ik vond het echt moeilijk om hem zo te zien. Je verstand zegt: Ja doorzetten. Hij krijgt waarschijnlijk zoveel honger dat hij wel MOET gaan eten. Maar je gevoel zegt: Nee, doe alsjeblieft die sonde er weer in en geef hem voeding. Mijn kind voelt zich er zo beroerd door. En wat ik ook deed met de voeding hij wilde niks tot zich nemen. Hij weigerde alles. Hij snapt gewoon niet dat dat nare hongergevoel weggaat als hij gaat eten.
In de middag begon Luca ook raar adem te halen. Snel en luid. Toen begon ik me nog meer zorgen te maken.
Rond 15:30 belde ik toch maar naar het WKZ. Dr Pieters vroeg van alles en ik vertelde hem wat er aan de hand was. Hij zei dat we mochten langskomen op de poli en dan zouden we even bloed laten prikken om te kijken hoe het ervoor stond van binnen. Rond 16:30 waren we in het WKZ en hadden we bloed laten prikken. Alweer dus! 2 Dagen achter elkaar.
We moesten natuurlijk een uur wachten op de uitslag en in de tussentijd waren we druk in gesprek met Dr Pieters over hoe de dag was verlopen. Hij wilde het zelf ook zien en vroeg of we hem water of iets anders wilde aanbieden waar hij bij was.
Dit deden we en Luca duwde alles weg, mopperde, jammerde en begon te huilen. Ook lag hij alleen maar bij Michel op z'n schoot tegen z'n buik aan. De vorige dag was hij een super actief mannetje dat constant de hele gang op en neer rende en nu lag hij daar maar, te kreunen en steunen.
We moesten het ook nog even proberen in de huiskamer, daar zat hij er niet bij en was het dus wat rustiger. We probeerden ook nog melk (voeding die hij gewend is) uit een beker, tuitbeker, plastic bekertje... niks.
We werden geroepen door Dr Pieters en die zag in het bloed dat Luca begon in te drogen en dat zijn bloedsuiker erg laag was. Op de ondergrens. De sonde moest er weer in, want hij zag zelf ook dat Luca, met erge honger, niet ging eten en drinken.
We moesten even wachten tot een verpleegster tijd had om de sonde in te brengen, dus gingen we weer even naar de huiskamer. Niet veel later kwam Dr Pieters ons weer halen. Hij kreeg druppelsgewijs nog meer bloeduitslagen binnen. Hij zag iets in de uitslagen wat bij hem de alarmbellen af liet gaan:
De leuko's waren gestegen van de dag ervoor 13, naar 24 de dag erna. Dit kon betekenen dat er sprake is van een infectie, of dat.... de leukemie terug is.
Ik keek hem schaapachtig aan geloof ik, en toen weer naar Luca. Het drong niet echt tot me door, maar tegelijkertijd ook weer wel. Michel zag ik verstijven, en zuchten, naar de grond kijken en daarna hoorde ik hem vragen stellen. Ik zat met Luca die maar lag te jammeren. Ik werd meteen misselijk en zag het allemaal al weer voor me.
Ik ging op een gegeven moment de gang op... Luca troosten, wiegen. En zo kon ik zelf even huilen.
Wat een hel, wat een ellende.. hoeveel kan een mens meemaken, dragen?
Waarom onze Luca, hij vecht zo hard, de donorcellen waren toch zo goed aangeslagen?
En tegelijkertijd denk je: "Nee Nancy, er is nog niets zeker, hij kan ook een infectie hebben, hij is tenslotte ook wat verkouden. Tot die tijd moet je je proberen rustig te houden, je weet nog niks".
En wat nu als we vandaag niet waren teruggegaan? Want nu als we geen hongerprovocatie hadden gedaan? Dan hadden we dit niet geweten.
We spraken af dat we de volgende ochtend (donderdag) om 8:30 terug zouden zijn en WEER bloed lieten prikken om met dat bloed de speciale test te laten doen. Die test bekijkt wat voor soort witte bloedcelen het zijn: Goede - die de infectie aan het bestrijden zijn, of de slechte - leukemiecellen. En dan zouden we vrijdag de uitslag krijgen in een persoonlijk gesprek.
Zo lang wachten.. ik dacht dat ik gek werd.
Je gaat zo vreemd naar huis. Je voelt je meteen kut (sorry voor het taalgebruik), terug in de hel beland. Want als het terug zou zijn.... dat is echt een slecht teken. Zou hij dan een traject van 2 jaar krijgen? Dan is hij straks 3 en nog bezig met behandelingen...
Je gedachten gaan de hele dag heen en weer.. Ja het is het, nee het is het niet, ja het is het want die leuko's, nee het is het niet want het kan ook die verkoudheid zijn. Je houdt rekening met het ergste maar hoopt op het beste.
Donderdag 28 januari, met een knoop in onze maag, slaapgebrek, stressniveau 10 gingen we naar het WKZ. Bloed laten prikken was lang niet meer zo spannend als die dag. We spraken Dr Pieters daarna nog.. Michel vroeg aan hem: "Zou het aantal leuko's passen bij een verkoudheid?" Ja dit kon heel goed zei hij, maar ik kan dit niet negeren en ik moet uitsluiten dat het geen leukemie is.
We gingen naar huis en Luca was erg moe, sliep in de auto op de heen en terug weg, wilde veel hangen bij ons. Hij kreeg ondertussen al wel weer sondevoeding dus dat was het niet. Daar gaan je gedachten weer: "Zou het dan toch weer leukemie zijn, want hij is zo moe".
In de middag ging mijn telefoon af maar ik herkende het nummer niet. Michel nam op, want ik zat met Luca op schoot. Het was Dr Pieters. Dat hadden we niet verwacht want hij wilde ons perse vrijdag zelf spreken.
Hij vertelde Michel dat het LOOS ALARM was. Het is een infectie.
OH MY GOD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wat er dan door je heen gaat is met geen pen of toetsenbord te beschrijven. Opluchting, blijdschap, tranen van geluk, twijfel (weet ie het echt zeker).... van alles tegelijk.
We beseften donderdagmiddag en avond nog niet helemaal dat we goed nieuws te horen hadden gekregen. Je zit al zo met je rampscenario's te stoeien dat het bijna gek is dat je goed nieuws krijgt.
Toevallig vielen de hongerprovocatie en de infectie dus samen. Hadden we die hongerprovocatie niet gedaan dan hadden we ook niet geweten dat de leuko's aan het stijgen waren.
Vrijdag hebben we alle 3 de hele dag niks gedaan. Luca was echt niet fit van de griep en wij waren bekaf en een soort van verdoofd. We hebben de hele dag op de bank gehangen en rustig aangedaan. Wat een stress kan een mens hebben.
We hebben dus even "geproefd" hoe het zou zijn als het dus slecht nieuws was geweest. Ik kan je verzekeren: Je wenst het je ergste vijand niet!
De hele week is Luca nog wat hoesterig en snotterig geweest en het spugen.... tja... dat blijft een groot DING zeg maar. Ineens kan het weg zijn, en ineens is het weer terug. Dan weer een klein beetje, dan heel veel, dan tijdens het slapen, dan niet...
Afgelopen weekend was het echt heel erg, bij iedere voeding die hij kreeg moest hij spugen.
Nu is dit weer een stuk minder, maar het blijft wel aanwezig. Wat is dit toch? We worden er zo moedeloos van en het is voor Luca zo vervelend, op z'n zachts gezegd.
Wordt vervolgd...
We hebben een rondleiding gehad op het kinderdagverblijf Prikkebeen in Bunnik. Dit is in principe een regulier dagverblijf, maar het heeft een speciale eetgroep. Hier zitten kindjes met sondes en/of andere eetproblemen. Aangezien ik weer werk aan het zoeken ben en Luca dan naar de opvang zal moeten zou dit ideaal zijn dat er meteen wordt gewerkt aan het eetprobleem. We hadden er allebei een supergoed gevoel bij. We hebben Luca op de wachtlijst laten plaatsen. Over ongeveer 2 maanden is er een plekje vrij voor hem. We zijn benieuwd en vinden het ook best een beetje spannend.
We kregen deze week ook zo'n fijn en lief mailtje van Stichting Gijsje Eigenwijsje. Deze stichting heeft een vakantiehuisje op een mooi vakantiepark waar wij eind augustus (kosteloos) mochten verblijven met Luca.
We mogen dit jaar nog een keer heen!! Wat een eer! En wat ontzettend lief en fijn! Luca was toen 11 maanden. Tegen de tijd dat we weer gaan is hij anderhalf jaar. Hoe leuk is dat voor hem. Hij kan zoveel meer en snapt zoveel meer.
Gelukkig is alles met een sisser afgelopen en kan ik dit bericht eindigen met een blije noot.
Liefs
Afgelopen weekend was het echt heel erg, bij iedere voeding die hij kreeg moest hij spugen.
Nu is dit weer een stuk minder, maar het blijft wel aanwezig. Wat is dit toch? We worden er zo moedeloos van en het is voor Luca zo vervelend, op z'n zachts gezegd.
Wordt vervolgd...
We hebben een rondleiding gehad op het kinderdagverblijf Prikkebeen in Bunnik. Dit is in principe een regulier dagverblijf, maar het heeft een speciale eetgroep. Hier zitten kindjes met sondes en/of andere eetproblemen. Aangezien ik weer werk aan het zoeken ben en Luca dan naar de opvang zal moeten zou dit ideaal zijn dat er meteen wordt gewerkt aan het eetprobleem. We hadden er allebei een supergoed gevoel bij. We hebben Luca op de wachtlijst laten plaatsen. Over ongeveer 2 maanden is er een plekje vrij voor hem. We zijn benieuwd en vinden het ook best een beetje spannend.
We kregen deze week ook zo'n fijn en lief mailtje van Stichting Gijsje Eigenwijsje. Deze stichting heeft een vakantiehuisje op een mooi vakantiepark waar wij eind augustus (kosteloos) mochten verblijven met Luca.
We mogen dit jaar nog een keer heen!! Wat een eer! En wat ontzettend lief en fijn! Luca was toen 11 maanden. Tegen de tijd dat we weer gaan is hij anderhalf jaar. Hoe leuk is dat voor hem. Hij kan zoveel meer en snapt zoveel meer.
Gelukkig is alles met een sisser afgelopen en kan ik dit bericht eindigen met een blije noot.
Liefs